Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to condemn it

  • 1 damnō

        damnō āvī, ātus, āre    [damnum], to adjudge guilty, condemn, convict: reum: damnarent an absolverent: delicta mariti, i. e. believe him guilty, O.: causa damnata, decided unfavorably: contra edictum fecisse damnari: ambitūs damnatus, Cs.: furti: eo crimine damnari: Clodio interfecto, eo nomine erat damnatus, Cs.: existimatione damnatus, by public opinion: de maiestate damnatus: damnatus, quod praebuisset, etc., L.: ducent damnatum domum, will condemn and drag home (as a fraudulent debtor), T.: damnatum poenam sequi oportebat, if convicted, Cs. — To sentence, doom: capitis, Cs.: octupli damnari, mulcted: absentem capitalis poenae, L.: falso damnati crimine mortis, V.: longi laboris, H.: tertiā parte agri, L.: morti, L.: a Popilio decem milibus aeris, i. e. prosecuted by P., and fined, L.: gladiatorum dare centum Damnati paria, i. e. bound by the will, H.— To condemn, blame, disapprove, reject: nimios amores, O.: facto damnandus in uno, O.: sua lumina, the evidence of, O.: consilium, Cu.— To consecrate, devote, condemn as a sacrifice: caput Orco, V.: Quem damnet labor (sc. leto), V.—With voti (poet. also votis), to grant one's prayer (and thus exact fulfilment of a vow): dixit nunc demum se voti esse damnatum, N.: ut damnarentur ipsi votorum, L.: damnabis tu quoque votis (agricolas), V.
    * * *
    damnare, damnavi, damnatus V TRANS
    pass/pronounce judgement, find guilty; deliver/condemn/sentence; harm/damn/doom; discredit; seek/secure condemnation of; find fault; bind/oblige under a will

    Latin-English dictionary > damnō

  • 2 damno

    damno (in vulg. lang. and late Lat. sometimes dampno), āvi, ātum, 1, v. a. [damnum].
    I.
    Gen., to occasion loss or damage to, to harm, damage = damno [p. 511] afficere:

    pauperibus parcere, divites damnare atque domare,

    Plaut. Trin. 4, 1, 10.—
    II.
    Esp. [cf. damnum, II.] a judicial t. t., to condemn, doom, sentence one to any punishment = condemno, v. Cic. Or. 49, 166 (opp. to absolvere, liberare, dimittere; cf. also condemno, culpo, improbo; common and classical).—Constr. with acc. of person, either alone or with gen., abl., de, in, ad, etc., of the crime and punishment: damnatur aliquis crimine vel judicio, sed sceleris, parricidii, etc., Lachm. ad Lucr. 2, p. 273 sq.; cf. Munro, ad Lucr. 4, 1183: Zumpt, Gr. § 446 sq.; Roby, Gr. § 1199 sq.
    (α).
    With acc. pers. alone:

    ergo ille damnatus est: neque solum primis sententiis, quibus tantum statuebant judices, damnarent an absolverent, sed etiam illis, etc.,

    Cic. de Or. 1, 54, 231; id. Rosc. Am. 39, 114:

    censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert,

    id. Rep. 4, 6 (fragm. ap. Non. 24, 9): ego accusavi, vos damnastis, Dom. Afer ap. Quint. 5, 10, 79 et saep. — Transf., of things: causa judicata atque damnata, Cic. Rab. perd. 4; id. Clu. 3.—
    (β).
    With acc. pers. and gen. ( criminis or poenae):

    ambitus damnati,

    Caes. B. C. 3, 1, 4; Cic. Brut. 48 fin.:

    furti,

    id. Flacc. 18, 43:

    injuriarum,

    id. Verr. 2, 5, 41 fin.:

    majestatis,

    id. Phil. 1, 9, 23:

    peculatus,

    id. Verr. 1, 13, 39:

    rei capitalis,

    id. de Sen. 12, 42;

    sceleris conjurationisque,

    id. Verr. 2, 5, 5 Zumpt N. cr., et saep.:

    capitis,

    Caes. B. C. 3, 83, 4; 3, 110, 4:

    octupli,

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 28:

    absentem capitalis poenae,

    Liv. 42, 43, 9; cf.:

    crimine falso damnari mortis,

    Verg. A. 6, 430.—
    (γ).
    With abl.:

    ut is eo crimine damnaretur,

    Cic. Verr. 2, 4, 45; so,

    capite,

    id. Tusc. 1, 22 al.:

    morte,

    Sen. Herc. Oet. 888:

    tertiā parte agri,

    Liv. 10, 1, 3:

    pecuniā,

    Just. 8, 1, 7; cf.:

    Milo Clodio interfecto eo nomine erat damnatus,

    on that account, Caes. B. C. 3, 21, 4; morti (abl.) damnare, Liv. 4, 37, 6, v. Weissenb. ad loc.—
    (δ).
    With de:

    de majestate damnatus,

    Cic. Verr. 1, 13, 39:

    de vi et de majestate,

    id. Phil. 1, 9:

    de vi publica,

    Tac. A. 4, 13 al.; cf.

    quibus de causis damnati,

    Val. Max. 8, 1 init.
    (ε).
    With in or ad:

    nec in metallum damnabuntur, nec in opus publicum, vel ad bestias,

    Dig. 49, 18, 3:

    ad mortem,

    Tac. A. 16, 21;

    ad extremum supplicium,

    id. ib. 6, 38: Suet. Cal. 27; id. Ner. 31.—
    (ζ).
    With ut, Tac. A. 2, 67.—
    (η).
    With quod:

    Athenienses Socratem damnaverunt quod novam religionem introducere videbatur,

    Val. Max. 1, 1, 7, ext. 7:

    Baebius est damnatus, quod milites praebuisset, etc.,

    Liv. 45, 31, 2.—
    (θ).
    With cur:

    damnabantur cur jocati essent,

    Spart. Sev. 14, § 13.
    B.
    Transf.
    1.
    To bind or oblige one's heir by last will and testament to the performance of any act.—Constr. with ut, ne, or the inf.:

    si damnaverit heredem suum, ut, etc.,

    Dig. 12, 6, 26; with ne, ib. 8, 4, 16; with inf.:

    heredem dare, etc.,

    ib. 30, 12: Hor. S. 2, 3, 86.
    2.
    In a non-legal sense, to condemn, censure, judge: (with acc. pers. and gen. or abl.) aliquem summae stultitiae, Cic. Part. 38, 134:

    damnatus longi Sisyphus laboris,

    Hor. Od. 2, 14, 19:

    stultitiaeque ibi se damnet (amator),

    Lucr. 4, 1179: damnare aliquem voti ( poet. and late Lat., voto, votis), to condemn one to fulfil his vow, i. e. by granting his prayer (not in Cic.):

    damnabis tu quoque votis,

    Verg. E. 5, 80, Serv. and Heyne: voto, Sisenn. ap. Non. 277, 11:

    voti,

    Liv. 10, 37 fin.; 27, 45:

    voto damnatus,

    Hyg. Astr. 2, 24; Lact. Fab. 10, 8 (cf.: voti, Titin. and Turpil. ap. Non. 277, 6 and 10; Titin. Fr. 153;

    Turpil. Fr. 128 Ribb.): morti,

    Lucr. 6, 1231; cf.:

    Stygio caput damnaverat Orco,

    Verg. A. 4, 699:

    damnati turis acervi,

    devoted to the gods below, Stat. S. 2, 21 et saep.; cf.

    also: quem damnet (sc. leto) labor,

    Verg. A. 12, 727 Heyne:

    damnare eum Senecam et invisum quoque habere,

    to condemn, censure, disapprove, Quint. 10, 1, 125:

    videntur magnopere damnandi, qui, etc.,

    id. 5, 1, 2:

    debitori suo creditor saepe damnatur,

    Sen. Ben. 6, 4, 4.—Of inanimate objects, to condemn, reject:

    ne damnent quae non intelligunt,

    id. 10, 1, 26; cf. id. 10, 4, 2; 11, 3, 70 et saep.— Part. fut. pass. as subst.:

    quem non puduisset damnanda committere,

    Plin. Ep. 3, 9, 5.
    II.
    Of the plaintiff, to seek or effect a person's condemnation (rare): quem ad recuperatores modo damnavit Plesidippus, Plaut. Rud. 5, 1, 2; Varr. R. R. 2, 2, 6:

    Verrem, quem M. Cicero damnaverat,

    Plin. 34, 2, 3, § 6; Liv. 7, 16, 9; cf. condemno, no. II., and condemnator, no. II.—Hence,damnātus, a, um, P. a.
    I.
    Prop., condemned:

    dicet damnatas ignea testa manus,

    Prop. 5, 7, 38.—
    II.
    Meton. (effectus pro causa), reprobate, criminal:

    quis te miserior? quis te damnatior?

    Cic. Pis. 40:

    damnati lingua vocem habet, vim non habet,

    Pub. Syr. 142 (Ribb.).—
    B.
    Hateful, wretched:

    damnatae noctes,

    Prop. 4, 12 (5, 11 M.), 15.

    Lewis & Short latin dictionary > damno

  • 3 condemnatio

    осуждение, присуждение, прот. absolutio (1. 27 D. 10, 2. 1. 1 D. 42, 1));

    condemn. tanti s. in tantum, quanti intersit possidere, quanti interfuit actoris, restitui (1. 6 D. 43, 16. 1. 8 § 4 D. 43, 26);

    omnis causae nomine condemn. (1. 68 I). 6, 1);

    quadrupli, tripli condemn. (1. 14 § 4. 9 D. 4, 2);

    certae pecuniae (Gai. IV. 49. 52); по древнему праву обозн. ту часть формулы, по которой судья получает право осуждать или освобождать ответчика, согласно с заключением, выведенным из самого дела (Gai. IV, 39. 43. 44. 48. 52. 57. 68. 73. 86. 119. 182).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > condemnatio

  • 4 condemnō

        condemnō āvī, ātus, are    [com- + damno], to convict, condemn, sentence, find guilty: omnes sine dubitatione condemnant: reum: alquem iudicio turpissimo: hunc sibi, for his own benefit: arbitrium pro socio condemnari, in an arbitration on the partnership: alqm ambitūs: alqm capitis, capitally: iniuriarum: pecuniae publicae: rerum capitalium, S.: sponsionis: eodem crimine Sopatrum: quadruplo condemnari, be mulcted: alqm de aleā: de pecuniis repetundis. — To condemn, blame, disapprove: factum iudicio amicorum: aliquem inertiae: summae iniquitatis condemnari, Cs.: hominem de litteris conruptis.—Of a prosecutor, to convict, prosecute successfully, prove guilty: hoc crimine illum: alqm furti: istum omnium sententiis: inimicum.
    * * *
    condemnare, condemnavi, condemnatus V TRANS
    condemn, doom, convict; find guilty; (pass) sentence; blame, censure, impugn

    Latin-English dictionary > condemnō

  • 5 culpō

        culpō āvī, ātus, āre    [culpa], to reproach, blame, censure, reprove, disapprove, condemn: quos culpavi, O.: culpatur ab illis, H.: faciem deae, O.: versūs duros, H.: culpetne probetne, O.: defendere (amicum) alio culpante, H. — To throw blame upon, find fault with, complain of: arbore nunc aquas Culpante, H.: culpantur calami, H.
    * * *
    culpare, culpavi, culpatus V TRANS
    blame, find fault with, censure, reproach, reprove, disapprove; accuse, condemn

    Latin-English dictionary > culpō

  • 6 condemno

    con-demno, āvi, ātum, 1, v. a. [damno].
    I.
    To sentence, condemn, convict (in good prose; rare in the poets).
    A.
    In judicial proceedings (opp. absolvo); constr. aliquem, with gen., abl., de aliquā re, later with ad or in aliquid, or with ut.
    (α).
    Aliquem:

    hunc per judicem condemnabis, cujus de eā re nullum est arbitrium?

    Cic. Rosc. Com. 9, 25; 9, 26:

    Scamandrum, Fabricium,

    id. Clu. 22, 59 sq.:

    qui cum judex esset, pecuniam acciperet ab accusatore ut reum condemnaret,

    id. Verr. 1, 13, 39:

    omnis de consilii sententiā,

    id. ib. 2, 5, 44, §

    114: aliquem judicio turpissimo,

    id. Rosc. Am. 39, 113:

    ceteros causā incognitā,

    id. N. D. 2, 29, 73:

    L. Murenam,

    Quint. 5, 10, 99:

    super quadraginta reos ex diversis criminibus una sententia,

    Suet. Calig. 38:

    aliauem multā inrogatā,

    id. Tib. 3 et [p. 407] saep.:

    hunc hominem Veneri absolvat, sibi condemnat,

    for his own benefit, Cic. Verr. 2, 2, 8, § 22; cf.: illum libertum illi patrono HS. X. milia condemnare, i. e. to pay him, Gai Inst. 4, 46.— Pass. with kindr. acc.:

    quasi ei, qui magnā fide societatem gererent, arbitrium pro socio condemnari solerent,

    in an arbitration on the partnership, Cic. Quint. 3, 13: quidquid hereditario nomine condemnatus esset, Gai Inst. 2, 252.—And in jurid. formulae, also in act. with acc. of that to or in which one is condemned or mulcted: judex, si condemnat, certam pecuniam condemnare debet, Gai Inst. 4, 52; 4, 48:

    usuras usurarum,

    Dig. 42, 1, 27.—
    (β).
    With acc. and gen.:

    aliquem ambitūs,

    Cic. Clu. 36, 98; Suet. Caes. 9:

    aliquem capitis,

    capitally, Cic. de Or. 1, 54, 233; Suet. Dom. 11:

    injuriarum,

    Cic. Verr. 2, 2, 8, § 22:

    pecuniae publicae,

    id. Fl. 18, 43:

    rerum capitalium,

    Sall. C. 36, 2:

    sponsionis,

    Cic. Caecin. 31, 91: voti, obliged to fulfil his vow (because his wish was granted), Titin. ap. Non. p. 277, 6 (Com. Rel. v. 153 Rib.); Turp. ib. (Com. Rel. v. 128 ib.); cf.:

    damnare voti,

    Liv. 10, 37, 16.—
    (γ).
    With acc. and abl.:

    aliquem eodem crimine,

    Cic. Fam. 2, 1, 1:

    actionibus famosis,

    Dig. 3, 2, 6, § 1 sq.:

    capitali poenā,

    Suet. Dom. 14:

    certā pecuniā,

    to a certain sum, Dig. 10, 1, 3; cf.:

    minori pecuniā,

    ib. 27, 3, 20.—
    (δ).
    Acc. and de aliquā re:

    aliquem de aleā,

    Cic. Phil. 2, 23, 56:

    de ambitu,

    Suet. Caes. 41.—
    (ε).
    Acc. and ad aliquid:

    aliquem ad metalla, et munitiones viarum aut bestias,

    Suet. Calig. 27; cf.:

    ad bestias,

    id. Claud. 14 fin.:

    ad mortem,

    Tac. A. 16, 21; Lact. 6, 23, 20:

    ad pecuniam,

    Dig. 26, 9, 5.—
    (ζ).
    Acc. and in aliquid:

    in antliam,

    Suet. Tib. 51:

    in solidum,

    Dig. 27, 3, 21:

    in certam quantitatem,

    ib. 46, 1, 45.—
    (η).
    Acc. and ut:

    condemnatus, ut pecuniam solvat,

    Dig. 42, 1, 4.—
    B.
    Transf., in gen., to condemn, to accuse of, charge with; to blame, disapprove: vestra amatis;

    ceteros causā incognitā condemnatis,

    Cic. N. D. 2, 29, 73:

    factum judicio amicorum,

    id. Pis. 17, 39; id. Prov. Cons. 10, 25:

    sceleris generum suum,

    id. Fam. 14, 14, 2:

    aliquem inertiae,

    id. de Or. 1, 38, 172:

    aliquem summae iniquitatis,

    Caes. B. G. 7, 19; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 1:

    Gabinii litteras quādam notā atque ignominiā condemnastis,

    Cic. Prov. Cons. 10, 25.—
    II.
    To urge the condemnation of a person, to effect it, to prosecute (rare):

    ego hoc uno crimine illum condemnem necesse est,

    Cic. Div. in Caecil. 10, 30; id. Verr. 2, 5, 69, § 177; id. Rosc. Com. 9, 25 al.:

    tanto apud judicem hunc argenti condemnabo facilius,

    Plaut. Most. 5, 1, 50:

    Fannium Caepionem... reum majestatis apud judices fecit et condemnavit,

    Suet. Tib. 8; id. Vit. 2; Dig. 23, 3, 33; cf. damno.

    Lewis & Short latin dictionary > condemno

  • 7 ēiciō

        ēiciō (pronounced but not written ē-iiciō), iēcī, iectus, ere    [ex + iacio], to cast out, thrust out, drive away, put out, eject, expel: linguam: eiecto armo, dislocated, V.: ex senatu eiectus: hunc de civitate: a suis dis penatibus: finibus, S.: cadavera cellis, H.: in exsilium Catilinam.— To drive into exile, banish: a me eiectus: revocemus eiectos: Tarquinium eiectum accipere, from exile, V.— With se, to rush out, sally forth: se ex castris, Cs.: si se eiecerit secumque suos eduxerit: se foras, L.—Of ships, etc., to bring to land, land: navīs, Cs., L.— To run aground, cast ashore, strand, wreck: navīs in litore, Cs.: classem ad insulas, L. — Of persons, P. perf., wrecked, shipwrecked: hanc eiectam recepisse, T.: commune litus eiectis: eiectum litore Excepi, V.—Fig., to expel, drive away, free oneself from: sollicitudines: amorem ex animo: memoriam ex animis, L.—With se, to break forth, break out: voluptates se eiciunt universae.— To hoot (off the stage), condemn, reject, disapprove: cantorum ipsorum vocibus eiciebatur: quod tum explosum et eiectum est.
    * * *
    I
    eicere, eici, eictus V
    accomplish, perform, bring about, cause
    II
    eicere, ejeci, ejectus V TRANS
    cast/throw/fling/drive out/up, extract, expel, discharge, vomit; out (tongue)

    Latin-English dictionary > ēiciō

  • 8 improbō (in-pr-)

        improbō (in-pr-) āvī, ātus, āre,    to disapprove, blame, condemn, reject: qui si improbasset (SC.), Cs.: iudicium, overrule: per improbaturum haec Iovem, H.: potestas probandi improbandique (frumenti), rejecting: has (nymphas), derides, O.

    Latin-English dictionary > improbō (in-pr-)

  • 9 incūsō

        incūsō āvī, ātus, āre    [1 in+causa], to accuse, complain of, find fault with, blame: te absentem, T.: Belgas, qui se dedidissent, Cs.: alqm graviter, L.: alqm luxūs, Ta.: Multa se, qui non acceperit, etc., V.: foedus vio<*>ati hospiti, L.: iniurias Romanorum, L.: angustias stipendii, Ta.: se proditos, L.: in Blaesum multa, Ta.
    * * *
    incusare, incusavi, incusatus V
    accuse, blame, criticize, condemn

    Latin-English dictionary > incūsō

  • 10 iūdicō

        iūdicō āvī, ātus, āre    [iudex], to examine judicially, judge, be a judge, pass judgment, decide: cum magistratus iudicassit: ordo alius ad res iudicandas postulatur: iudicandi potestas, jurisdiction: iudicantem vidimus Aeacum, H.: recte et ordine: causa iudicata: inclytum iudicium.— To condemn: quoad vel capitis vel pecuniae iudicasset privato, L.: iudicati pecuniae, L.: Horatio perduellionem, convict of treason, L.—To judge judge of, form an opinion upon, pronounce judgment: illos ex tuo ingenio, T.: aliquid oculorum fallacissimo sensu: ex quo iudicari posse, quantum, etc., be inferred, Cs.: sibi me non esse inimicum: eos contra rem p. fecisse, S.: Iove aequo, i. e. sanely, H.—To declare, proclaim: te fortunatam, T.: alquos hostīs, S.: iudicetur non consul Antonius: cuius rei exemplum pulcherrimum iudicarem, Cs.—To determine, resolve, conclude: de itinere, Cs.: mihi iudicatum est deponere, etc.

    Latin-English dictionary > iūdicō

  • 11 prae-damnō

        prae-damnō —, ātus, āre,     to condemn beforehand: praedamnatus conlega, L.—Fig., to give up in advance: spem, L.

    Latin-English dictionary > prae-damnō

  • 12 re-prehendō

        re-prehendō    (reprēndō, O., H.), endī, ēnsus, ere, to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch: quosdam manu, L.: alqm elapsum semel, Ph.: reprehensi ex fugā Persae, Cu.: Membra reprensa, caught fast, O.—Fig., to hold fast, take hold of, restrain, check, recover: revocat virtus, vel potius reprehendit manu: cursūs vestros, Pr.: locus Reprensus, qui praeteritus neglegentiāst, taken up anew, T.: quod erat praetermissum, id reprehendisti.—To blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend: reprehendendi potestas: quis erit tam iniquus, qui reprehendat?: dare sibi tamquam ansas ad reprehendendum: Haec, T.: alios reprehendissent: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo: meum discessum: nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.: ea res omnium iudicio reprehendebatur, Cs.: adrogantiam, Cs.: delicta, S.: maior reprensis, superior to correction, H.: id in me, quod Metello laudi datum est: nihil in Homero, H.—In law, to prosecute, conviet, condemn judicially: multa, quae nemo possit reprehendere: neque id ullo modo senatoriis iudiciis reprehendi posse.—In rhet., to refute: expone nunc de reprehendendo: omnis argumentatio reprehenditur, si, etc.

    Latin-English dictionary > re-prehendō

  • 13 sacrō

        sacrō āvī, ātus, āre    [sacer], to set apart as sacred, consecrate, dedicate, devote: agrum: praedam, L.: (laurum) Phoebo, V.: aras, V.: votum inmortale, V.: auream aquilam, Cu.: sacratas fide manūs, L.: sacrata Crotonis Ossa, O.: templum, V.— To devote, doom, declare accursed, condemn: de sacrando cum bonis capite eius leges, L.— To set apart, consecrate, devote, give, dedicate: quod patriae vacat, id studiis nobisque sacrasti, C. poët.: tibi sacratum opus, O.: Parcae telis sacrarunt Evandri (Halaesum), devote, V.— To render sacred, hallow, consecrate: foedus in Capitolio sacratum, declared inviolable, L.: cum sacratis legibus sanctum esset, ut, etc., by laws whose violation is followed by a curse: sacrata lex, a law under the protection of the gods, L.— To hold sacred, worship as sacred: patrem deūm hominumque hac sede, L.: Vesta sacrata, O.— To render imperishable, immortalize: quod Libitina sacravit, H.: eloquentia eius sacrata scriptis omnis generis, L.: avum Sacrarunt carmina tuum, O.
    * * *
    sacrare, sacravi, sacratus V
    consecrate, make sacred, dedicate

    Latin-English dictionary > sacrō

  • 14 sanciō

        sanciō sānxī, sānctus, īre    [1 SAC-].—Of a law or treaty, to make sacred, render inviolable, fix unalterably, establish, appoint, decree, ordain, confirm, ratify, enact: quas (leges) senatus de ambitu sanciri voluerit: sanciendo novam legem, Ne quis, etc., L.: tabulas, H.: haec igitur lex sanciatur, ut, etc.: quod populus plebesve sanxit: cum sancienda sint consulum imperia, aut abroganda, L.: foedus, ratify, L.: foedera fulmine, V.— To ratify, confirm, consecrate, enact, approve: at hoc leges non sanciunt, ordain: consularis lex sanxit, ne, etc.: contra quam sanctum legibus erat, L.: ne res efferatur, ut iure iurando ac fide sanciatur, petunt, Cs.: coetibus ac sacrificiis conspirationem civitatium, Ta.: inhumanissimā lege sanxerunt, ut, etc.. habent legibus sanctum, Si quis... uti, etc., Cs.: de quibus confirmandis et sanciendis legem laturus est: fide sanxerunt liberos Tarentinos leges habituros, L.— To forbid under penalty, condemn with a sanction, enact a penalty against: incestum pontifices supplicio sanciunto: observantiam poenā: quod Athenis exsecrationibus publicis sanctum est: Solon capite sanxit, si qui, etc., made it a capital offence.
    * * *
    sancire, sanxi, sanctus V TRANS
    confirm, ratify; sanction; fulfil (prophesy); enact (law); ordain; dedicate

    Latin-English dictionary > sanciō

  • 15 condumno

    condumnare, condumnavi, condumnatus V TRANS
    condemn, doom, convict; find guilty; (pass) sentence; blame, censure, impugn

    Latin-English dictionary > condumno

  • 16 dampno

    dampnare, dampnavi, dampnatus V TRANS
    pass/pronounce judgement, find guilty; deliver/condemn/sentence; harm/damn/doom; discredit; seek/secure condemnation of; find fault; bind/oblige under a will

    Latin-English dictionary > dampno

  • 17 improbo

    improbare, improbavi, improbatus V TRANS
    disapprove of, express disapproval of, condemn; reject

    Latin-English dictionary > improbo

  • 18 inprobo

    inprobare, inprobavi, inprobatus V TRANS
    disapprove of, express disapproval of, condemn; reject

    Latin-English dictionary > inprobo

  • 19 reprobo

    reprobare, reprobavi, reprobatus V TRANS
    condemn; reject

    Latin-English dictionary > reprobo

  • 20 Damnant quod non intellegunt

    Latin Quotes (Latin to English) > Damnant quod non intellegunt

См. также в других словарях:

  • condemn — con·demn /kən dem/ vt 1: to impose a penalty on; esp: to sentence to death 2: to adjudge unfit for use or consumption 3: to declare convertible to public use under the right of eminent domain: take con·dem·nable …   Law dictionary

  • Condemn — Con*demn , v. t. [imp. & p. p. {Condemned}; p. pr. & vb. n. {Condemning} (? or ?).] [L. condemnare; con + damnare to condemn: cf. F. condamner. See {Damn}.] 1. To pronounce to be wrong; to disapprove of; to censure. [1913 Webster] Condemn the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • condemn — [kən dem′] vt. [ME condempnen < OFr condemner < L condemnare < com , intens. + damnare, to harm, condemn: see DAMN] 1. to pass an adverse judgment on; disapprove of strongly; censure 2. a) to declare to be guilty of wrongdoing; convict… …   English World dictionary

  • condemn openly — index denounce (condemn) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • condemn — (v.) early 14c., condempner to blame, censure, from O.Fr. condamner to condemn (11c.), from L. condemnare to sentence, doom, blame, disapprove, from com , intensive prefix (see COM (Cf. com )), + damnare to harm, damage (see DAMN (Cf. damn)).… …   Etymology dictionary

  • condemn — ► VERB 1) express complete disapproval of. 2) (usu. condemn to) sentence to a punishment, especially death. 3) force (someone) to endure something unpleasant. 4) officially declare to be unfit for use. 5) prove the guilt of. DERIVATIVES …   English terms dictionary

  • condemn after judicial investigation — index convict Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • condemn as worthless — index decry Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • condemn beforehand — index prejudge Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • condemn to death — index execute (sentence to death) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • condemn to public use — index confiscate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»